Geen 'vaarwel' maar een 'tot snel' (21/12/2021)

Het moment was aangebroken. Het laatste weekend in Parijs. Woensdag laatste tentamens en laatste dag op INSEEC. Donderdag een dagje Disneyland, vrijdag afscheid nemen van verschillende bijzondere mensen en zaterdag kwamen papa en mama aan. De dag met hen gespendeerd en s'avonds nog even wat gedronken met ons groepje. Toen kwam zondag, de aller laatste dag samen. Over dag een gezellige lunch gehad met mijn ouders, Lena en haar ouders. De laatste uurtjes waren aangebroken, nog even een lange koude stads wandeling met elkaar om daarna gezellig uit eten te gaan! Ik denk dat de laatste dag niet beter had kunnen gaan. Enorm gezellig en lekker eten. Na het eten nog even wat gedronken met een grote groep bij een van de meiden thuis. Gezellige gesprekken en goed gelachen maar dan komt toch echt het moment waarop je dag moet zeggen en van sommige mensen weet je dat je ze nooit meer gaat zien. Dat idee is zo vreemd.

Ook moest er die avond gedag worden gezegd tegen de mensen uit mijn directe groepje. Het gedag met Camila ging wat 'gemakkelijker' omdat het besef er toen nog niet was. Ik had mezelf voor genomen om niet te huilen want we zouden elkaar in 2022 sowieso gaan zien. Ik was er ook helemaal niet emotioneel onder tot dat ik gedag moest zeggen tegen Tjitske. Die meid woont gewoon in Nederland dus geen reden voor drama voor om de een of andere reden kwam het besef dat ik die dag erna weg ging als een donderslag bij heldere hemel op dat precieze moment. En ja hoor, water landers. Naast Tjistke ook gedag moeten zeggen tegen Fred & Tim, 3 mensen waar ik in deze 4 maanden ontzettend close mee ben geworden. Het viel me eventjes iets zwaarder als dat ik verwacht had! De laatste van ons groepje was Lena, wij woonde in het zelfde complex dus konden dag zeggen voordat we de auto instapte en natuurlijk ook weer janken. Met haar sinds dag 1 dit avontuur beleeft en nu elkaar een paar maanden moeten missen. We hebben afgesproken dat ik heel snel naar Duitsland kom en zij ook heel snel naar Nederland maar de switch van dagelijks naar een paar keer paar maand is best intents.

Eenmaal in de auto en thuis aangekomen had ik een beetje mixed emotions. Ik was natuurlijk ook wel weer blij om thuis te zijn bij mijn familie en ons nieuwe huis te zien (mijn ouders zijn in de tussentijd ook verhuist en ik had het huis 1X gezin voor mijn vertrek naar Parijs) maar toch heb ik het gevoel dat ik iets heb achtergelaten in Parijs. Je bent zo gewend aan je leven daar dat wanneer je thuis aankomt je even niet zo goed weet waar je het moet zoeken en wat je allemaal moet doen. Want je moet heel veel doen maar hebt het besef nog even niet. Gelukkig ben ik niet de enige met dit gevoel en hoort het denk ik ook helemaal bij het process. Weer even je plekje vinden in je oude leven, toch is dat best lastig gezien jij als persoon best bent veranderd en het leven thuis niet direct enorm is veranderd. Voordat je op exchange gaat weet je niet beter dan het leven wat je gewend bent maar waneer je terug komt van zo'n ervaring weet je ook hoe het ergens anders aan toe gaat en merk je hoe goed je dat ook kan liggen. Bij thuis komst is het dan weer even zoeken hoe je ergens thuis hoort of ergens in past.

Je bent thuis door je familie, vrienden en doordat je huis hier staat maar je voelt je een klein beetje verloren door dat je nu ook een andere plek thuis bent genoemd, 'thuis' zijn verliest een beetje zijn betekenis doordat 2 verschillende dingen je thuis laten voelen, je familie maar ook de plek waar je bent gegroeid als persoon. Dit gevoel zal vooral de eerste paar dagen zijn en daarna zal je vast wel weer gaan settelen en je leven oppakken waar het is gebleven.

Gevoelens doen gekke dingen met mensen. Ik ben in elk geval blij dat ik de feestdagen thuis kan doorbrengen en daarna naar Mexico ga en hier hopelijk een beetje daal en alles een plekje kan geven en zo niet, Parijs is 3 uur hier vandaan, even een dagje Parijs kan altijd. De stad loopt niet weg. Alles komt wel weer op zijn pootjes terecht.

De vriendschappen die ik heb gesloten zijn voor altijd en die mensen hebben een heel bijzonder plekje in mijn hart en leven gekregen en zonder hen was Parijs nooit de ervaring geweest die het nu is geweest. In vriendschap is het niet belangrijk wie je het langste kent maar wie is gekomen en waarvan je weet dat ze nooit meer weggaan en hoe ze er voor je zijn en ondanks dat we verspreid zijn over de wereld weet ik dat dat het geval is.

Dikke kus van mij!