Catching flights and hopefully losing feelings (04/01/2022)
Nu 2 weekjes thuis van uit Parijs. De gewenning komt langzaam terug maar geeft ook het gevoel dat parijs al 2 jaar geleden is terwijl het pas zo kort is. Door de feestdagen pakt iedereen snel weer het leven op en heeft iedereen iets te doen, daarom loopt contact met elkaar soms ook wat lastiger.
Het hele gebeuren voelt nog wat onwerkelijk allemaal, ergens heb ik het gevoel dat ik na mijn vakantie weer op de trein stap en terug ga. Dit is niet het geval en dit is nog niet gedaald. Ook na het zien van ‘Emily in Paris’ alle plekjes, alle tentjes, je herkent zoveel en ziet jezelf er nog lopen! Heel vreemd
Ik heb er veel gesprekken over met Lena, want wij zaten tegelijk in quarantaine dus genoeg tijd om te kletsen! Zij ervaart dit gevoel ook, het is dus zeker fijn om er met elkaar over te praten. Als je mij een jaar geleden zou zeggen dat je je kut kan voelen omdat je een stad mist had ik je recht in je gezicht uitgelachen. Ff normaal doen, vooral zo’n stad als Parijs, vieze stink stad! Nou wie het laatste lacht lacht het hardste want kijk jezelf nu eens meid!
Na de thuis komst ging ook niet alles van een lije dakkie. Want mevrouwtje kreeg natuurlijk corona vlak voor haar vakantie! Gelukkig kon alles last moment nog om geboekt worden en vertrek ik morgen na 1,5 week quarantaine alsnog! Ik kan niet zeggen dat ik deze vakantie ‘nodig heb’ om uit te rusten maar wel om misschien nog even extra te dalen. Misschien helpt het helemaal niks maar misschien ook wel. Een kwestie van tijd denk ik maar!
Nou staat er genoeg leuks op het vooruitzicht en zijn we zelfs al het volgende buitenland avontuur aan het plannen. Parijs, London, Milaan, who knows. Alles ligt nu open, toch gaat er een lichte voorkeur terug naar de stad van de lichtjes! Eerst maar eens genieten van een vakantie, mijn familie en vrienden en hopelijk dalijk mijn diploma!
De stress die ik ervaarde van een vaste baan moeten zoeken en weten wat ik hierna wil neemt langzaam af. Ik ben nog jong en alle kansen liggen open! Ook voel ik me niet meer schuldig dat mijn ‘dromen’ niet in hellevoet of rotterdam liggen. Dat was al best een lange tijd duidelijk voor mijzelf en iedereen om mij heen!
Met een gezonde dosis ‘we zien het wel’, doorzettingsvermogen en enthousiasme zien we waar ik strand! Doen wat goed voelt en dan kom je altijd op de juiste plek!
De volgende blog is van uit Mexico, op het strand in het zonnetje! Ontzettend rot!
Dikke kus,
Rob!
