Aftellen geblazen, gelukkig ben ik niet goed in rekenen! (09/12/2021)

Laatste paar dagen zijn dan echt aangebroken. Morgen mijn laatste echte les dag. Daarna nog 3 tentamens knallen en dan hebben we het semester aan INSEEC afgerond. Ik heb deze school gehaat en geliefd met heel veel ups en downs in de afgelopen 4 maanden. Welke mafkees verzint het om studenten 14 (!!!!!!!) vakken te laten volgen en alle deadlines in 2 weken te stoppen! Je kan wel stellen dat ik uitgestudeerd ben voor het aankomende half jaar. Maar het einde is inzicht! Ik heb dan ook zeker wel een hoop geleerd.

Maandag de 20ste gaat de verhuiswagen (die heb ik praktisch nodig met alle zooi die ik heb verzameld) weer terug naar het groene kippenbruggetje en de Erasmusbrug. Gelukkig maar voor 8 daagjes voordat ik met mijn poffertjes por onder de Mexicaanse zon lig te flaneren. Nu het einde nadert kijk ik wel enorm uit om mijn familie weer te zien en vooral mijn hond natuurlijk. 4 maanden hier gaan snel maar 4 maanden zonder je familie om je heen is toch wel erg lang.

Elke dag een volle planning, is het niet met de laatste toetsen en presentaties dan is het wel een dag-schema vol met musea, exposities en winkels (Tjits altijd fijn om je er bij te hebben) Je wil iedereen toch nog even een laatste keertje zien, dus etentje met die daar, drankje met die hier, en zo zullen ook de laatste dagen voorbij vliegen. Natuurlijk ben je niet in Parijs geweest als je niet naar Disney bent gegaan, dat staat dus ook al geboekt (Iedereen wens mijn gezelschap voor die dag succes, dit wordt de echte vriendschapstest, ik hoop dat ze hun lange adem en geduld meenemen) en god ik snap nu echt waarom ouders hun kinderen niet meenemen naar Disney (ik vond het eerst altijd een vorm van mishandeling) maar nu ik de prijzen heb gezien snap ik het, je kijkt het maar lekker op youtube.

Het ergste aan weg gaan vind ik misschien nog wel het feit dat ik al mijn ellende zooi moet gaan inpakken. Ik kwam met 5 koffers naar hier (als moeders die weken er na geklaagd heeft over rug pijn, ik was het niet) en ik denk dat ik terug ga met 10. Maar alles moet mee want alles heeft een herinnering. Van de vlag van het Franse rugby team (RACING WOHOEHOE) tot aan alle boeken die ik hier heb gekocht en nooit ga lezen.

Iedereen hier zit in hetzelfde schuitje, iedereen is klaar met school, iedereen mist zijn of haar familie en vrienden, iedereen is blut. De ene wil liever naar huis dan de ander maar ik denk dat iedereen hier wel hele bijzonderen vriendschappen heeft gesloten in die 4 maandjes tijd. Van vele mensen weet je dat je ze hoogst waarschijnlijk nooit meer gaat zien gezien iedereen overal woont. Een heel raar idee vind ik dat, ondanks dat je met sommige mensen niet enorm close bent zou het toch erg leuk zijn als ze wat dichterbij woonde. Van andere weet je dat je ze binnen enkele maanden weer gaat zien, toch denk ik dat het afscheid hier van die mensen het zwaarste gaat worden. Je bent hier elke dag samen, beleeft de raarste en leukste dingen en plots zit je weer thuis, duizenden kilometers van elkaar verwijderd en wordt het gissen hoevaak en wanneer je elkaar weer ziet. Voor de ene zal dat niet zo vaak zijn en voor de andere misschien maandelijks. Ik durf wel te zeggen dat ik hier vrienden voor het leven heb gemaakt en dat dankzij hen mijn tijd hier in Parijs zo fantastisch was. Je deelt de hoogste pieken maar ook helaas wel eens de diepste dalen. Gelukkig deelde wij dat wel allemaal onder een fonkelende Eiffeltoren.

Parijs is ook helemaal in de kerst sferen getreden wat het nog gezellig maakt, niks kan natuurlijk op tegen Parijs in die zomer avonden maar de kerst komt toch akelig dichtbij (en als ik, als de grinch dat zeg dan is dat zo) Dat deze stad en vooral deze mensen dan ook voor altijd een plekje in mijn hart hebben is dan ook geen heel gek iets.

Ik trek maar gauw een fles wijn open om te vergeten dat we nog wel geteld 11 dagen op de teller hebben. Die laatste 11 dagen gaan we dan ook zeker wel enorm goed benutten! Ik denk dat jullie pas weer van mij horen tegen of na het einde, ik heb al een schurf hekel aan appels maar die gaat extra zuur worden. Dus bij de volgende blog zorg dat je ook wijn hebt en een doos tissues, is het niet voor jezelf dat is het wel voor mij!

Een dikke lebber van (nu nog)

Robin in Paris.