Nog even alles uit dat laatste maandje halen. (18/11/2021)

De laatste maand van mijn Parijs avontuur is aangebroken. 20 December ga ik weer richting huis. Mijn appartement ingelicht, school ingelicht, overlegt met het Thuis front. 20 Dec is het geslagen met de Franse pret. Dit besef en alles regelen voor mijn vertrek kwam wel even rauw op mijn dakkie. Want tijdens al dat plezier maken had ik nog even niet stil gestaan dat de tijd echt zoooo snel ging en dat er ook een einde aan komt.

Mijn vrienden hier zijn verspreid over de gehele wereld, dus de kans dat we ooit weer allemaal samen in een ruimte zijn is enorm klein. Kut met peren is dat ook wel. De vriendschappen die je hier maakt gaan zo veel sneller en zoveel diepere. Je weet dat je maar een beperkte tijd samen hebt als groep en elkaar daarna niet zo vaak meer zal zien. Ondanks die gedachte weet ik dat ik vriendschappen heb gemaakt voor het leven en dat ondanks die afstand die band wel blijft. Misschien niet als een totale groep zoals we die nu zijn maar individueel sowieso.

Mening tripje is al geplant, Duitsland, terug naar Parijs, Denemarken, zij naar Rotterdam. We gaan elkaar zeker nog zien, maar het feit dat het dalijk niet meer elke dag is en in deze stad is toch wel heel verdrietig.

Het feit dat ik zo'n bijzondere klik heb met de stad maakt de stad en mijn verblijf hier fantastisch, zo fantastisch dat ik er zelf echt over na denk om hier terug te komen en een baan te zoeken. Toch ben ik toch ergens wel een beetje bang dat als ik dalijk terug kom en deze mensen zijn er niet om mij heen dat het niet hetzelfde zal aanvoelen en het toch iets van de sparkel van Parijs wegneemt. Dit zal mooi kut zijn want ik weet eindelijk wat ik wil in het leven, als het dan tegenvalt sta ik weer terug aan het begin.

Ik denk dat niemand van mijn leeftijd echt weet wat ze willen en ook echt een baan voor ogen hebben waar ze voor willen gaan. Die baan heb ik eindelijk wel duidelijk, naja de branch, maar aan die baan en die stap zitten en hele hoop haken en ogen vast, verhuizen naar een ander land, al je vrienden en familie achterlaten, hopen dat de stad hetzelfde aanvoelt zonder die specifieke mensen. Allemaal zorgen waar ik relatief snel aan moet gaan geloven. Want na Parijs is het nog een maandje lang leven de lol in Mexico maar daarna gaat het afstuderen beginnen.

Gelukkig heb ik nog een volle maand, een volle maand waarin we nog eens even het onderste uit de kan gaan halen, niet dat we dat hiervoor niet hadden gedaan natuurlijk. Maar dit is de laatste kans. Nog zoveel dingen op de planning staan dat een maandje bijna te kort is.

Dit weekend het laatste weekend dat er mensen uit Nederland overkomen. Afgelopen weekend Lisa een weekendje over de vloer gehad na elkaar 6 maanden niet te hebben gezien en dit weekend is mijn grootste 'kleine' (3 koppen groter als ik maar blijft jonger) aan de beurt. Toch fijn om aan zo'n groot deel van het thuis front mijn leventje hier hebben kunnen laten zien.

In het weekend van 17 december komen vaders en moeders nog een weekendje langs om mij daarna te helpen met mijn zee aan koffers die allemaal terg naar huis moeten. Zo kan ik ook papa alles hier nog even laten zien en is het fijn om hen na 4 maanden ook weer te zien. Gaat een bitterzoet weekend worden, je ouders weer zien na 4 maanden en afscheid nemen van je vrienden na 4 maanden elke dag te hebben gespendeerd met elkaar.

Gelukkig wonen Veer en Tjits maar 1 trein van mij vandaan dus is het bezoeken wat laagdrempeliger als het nemen van een vliegtuig.

Wat er deze maand precies op de planning staat is altijd nog even afwachten, dat zien we altijd wel een dag van te voren, maar aan plannen geen gebrek. We gaan dit avontuur in elk geval goed afsluiten met elkaar en die laatste 33 dagen met elkaar goed gebruiken.

Dankbaar kusje,

Robin