Het verloren kind (26/10/2022)
Het verloren kind, zo kan ik mijzelf bijna wel noemen na deze maanden afwezigheid. Mijn laatste blog is van eind Maart. Ondertussen is het alweer eind Oktober en begin ik langzaam weer op te pakken wat ik leuk vind. De afgelopen maanden ben ik druk bezig geweest met werk, reizen en mainly mijzelf vinden. Oh en niet geheel onbelangrijk, afstuderen. In September heb ik eindelijk mijn zuur verdiende diploma in ontvangst genomen. Ik ben dan nu ook officieel geen ‘student’ meer maar een ‘young professional’. Ik kan jullie vertellen dat ik mij niet zo voel.
Zoals ik al zei heb ik in de laatste maanden wat hard nodige ‘soul searching’ gedaan. Tot dus ver met nog weinig effect, maar het gaat om de reis en niet om de eindbestemming. Na het afronden van mijn afstudeer stage ben ik mijn ‘quarter life crisis’ ingegaan, naja zo refereer ik er vaak naar. Ik ben een tijdje helemaal verdwaald geweest in wat ik wil en wie ik ben. Ik voelde mij te jong voor het werk leven (lees: 9/5 & op kantoor) maar ik wist niet zeker of ik nog echt naar school wilde. Ik wilde weg, naar het buitenland, even opnieuw beginnen en daar verder zoeken. Gelukkig heb ik wat mensen om mij heen die mij met twee beentjes op deze vloer houden en mij niet zo gemakkelijk weg laten vluchten. Want dat is denk ik wel de juiste term voor dit gevoel, vluchten. Vluchten voor de realiteit, de keuzes, volwassen worden en de verandering. Tijdens deze periode heb ik alles waar ik plezier uit haalde laten varen, alle creatieve dingen waar ik energie en geluk van krijg, zoals bijvoorbeeld het schrijven van mijn blogs, heb ik links laten liggen. Geen zin, geen fut, geen inspiratie, geen tijd. Alle smoezen die je maar kan verzinnen om jezelf compleet in de weg te zitten.
Ik kan ook wel stellen dat ik de afgelopen maanden niet de leukste versie van mijzelf ben geweest, maar wel de eerlijkste en de sterkste. Niet de vrolijke, aanwezige spring in het veld maar een gedempte, vlakke schim van mijzelf. Waardoor het komt? Een mix van van alles, Onzekerheid, onwetendheid, ontevredenheid, covid-19 en noem zomaar op. Ja ook covid trouwens, die 2 jaar van mijn leven die ik een beetje opgesloten heb moeten leven heeft er op een onbewuste manier ingehakt dat ik het gevoel heb dat ik alles nu moet doen voordat het niet meer kan en dat ik zoveel heb om in te halen.
Dit klinkt natuurlijk allemaal enorm depri, het is niet allemaal kommer en kwijl geweest. Ik heb zat leuke dingen gedaan. Tripjes naar: Valencia, Berlijn, Parijs, Kopenhagen etc. Mijn vrienden uit Parijs weer gezien, leuke dingen doen in Rotterdam met vrienden en familie, mijn diploma behalen. Ik heb een nieuwe baan bij een leuk restaurant in Rotterdam. Genoeg om dankbaar voor te zijn, daar zal het ook nooit aan liggen. Ik ben mij maar al te goed bewust wat een bevoorrecht leven in heb & wat voor fijne mensen mij omringen. Maar ik denk dat het menselijk is dat niet iedereen zich altijd goed voelt, en ondanks dat dit iets menselijks is hangt hier een enorme taboe op. Misschien ook wel dat ik dit daarom schrijf, best iets persoonlijks namelijk maar ik ben niet altijd zo gelukkig als dat mijn Instagram doet blijken. De lows horen er bij en daardoor worden de highs alleen maar mooier.
Op dit moment ben ik langzaam alles weer aan het oppakken wat ik leuk vind en ben ik veel aan mezelf aan het werken. De enige die iets kan doen aan dit soort gevoelend ben jij zelf. Dus aan de slag. Zoekende wat ik leuk vind, weer mijn creativiteit oppakken, zoeken op welke manier ik mijn ‘reislust’ (zo walgelijk om dit te zeggen, maar ’t is wel zo #wanderlust) kan combineren met een mooie baan waarin in goed in mijn vel zit.
In de aankomende weken zal ik vooral veel blogs schrijven over de afgelopen tripjes met wat enkele tips voor als je dit land/ deze stad gaat bezoeken & wat extra info/ervaring over het studeren in het buitenland. Waarom? Omdat ik dit gewoon super leuk vind, en dit het liefste doen. & als mensen het vervelend vinden dat ik dit uitmelk (want let’s be honest, dat doe ik wel een beetje, het is mijn volledige karakter op dit punt) dan mag dat vooral, maar ik doe lekker toch wat ik zelf wil!
Grande excuses voor de grijze/grauwe wolk die boven deze blog hing, het is geen negativiteit maar eerlijkheid. Voor mij namelijk ook niet per definitie het meest gemakkelijke onderwerp om over te schrijven. Maar eerlijkheid duurt het langst lieve mensen.
Dus tot heel erg snel en zorg goed voor jezelf! Luv u
In deze blog wil ik wat speciale kusjes geven aan: Mijn ouders, Melissa, Jamie, Julia, Pumah, Veerle, Lena, Tjitske, Emma, Tessa, Nina, Britt, Jeff & Mirthe van de GGZ. Bedankt voor jullie hulp, support en trappen onder mijn reet.
Xoxo Robje het verdwaalde schaap.
